![]() |
|
|
Латинский язык: Практические задания для студентов заочного отделения исторического факультетаcaseo, carne consistit. 2 Neque quisquam afri modum certum aut fines habet proprios; sed magistratus ac principes in annos singulos gentibus cognationibusque hominum, qui tum una coierunt, quantum et quo loco visum est agri, attribuunt atque anno post alio transire cogunt. 3 Eius rei multas afferunt causas: ne assidua consuetudine capti studium belli gerendi agricultura commutent; ne latos fines parare studeant, potentioresque humiliores possessionibus expellant; ne accuratius ad frigora atque aestus vitandos aedificent; ne qua oriatur pecuniae cupiditas, qua ex re factiones dissensionesque nascuntur; 4 ut animi aequitate plebem contineant, quum suas quisque opes cum potentissimis aequari videat. XXIII 1. Civitatibus maxima laus est quam latissime circum se vastatis finibus solitudines habere. 2 Hoc proprium virtutis existimant, expulsos agris finitimos cedere, neque quemquam prope audere consistere; 3 simul hoc se fore tutiores arbitrantur, repentinae incursionis timore sublato. 4 Quum bellum civitas aut illatum defendit aut infert, magistratus, qui ei bello praesint, ut vitae necisque habeant potestatem, deliguntur. 5 In pace nullus est communis magistratus, sed principes regionum atque pagorum inter suos ius dicunt controversiasque minuunt. 6 Latrocinia nullam habent infamiam, quae extra fines cuiusque civitatis fiunt, atque ea iuventutis exercendae ac desidiae minuendae causa fieri praedicant. 7 Atque ubi quis ex principibus in concilio dixit, se ducem fore, qui sequi velint, profiteantur, consurgunt ii, qui et causam et hominem probant, suumque auxilium pollicentur atque ab multitudine cjllaudantur: 8 qui ex his secuti non sunt, in desertorum ac proditorum numero dicuntur, omniumque his rerum postea fides derogatur. 9 Hospitem violare fas non putant; qui quaque de causa ad eos venerunt, ab iniuria prohibent, sanctos habent, hisque omnium domus patent victusque communicatur. XXIV. 1. Ac fuit antea tempus, quum Germanos Galli virtute superarent, ultro bella inferrent, propter hominum multitudinem agrique inopiam trans Rhenum colonias mitterent. 2 Itaque ea, quae fertilissima Germaniae sunt, loca circum Hercyniam silvam, quam Eratostheni et quibusdam Graecis fama notam esse video, quam illi Orcyniam apellant, Volcae Tectosages occupaverunt atque ibi consederunt; 3 quae gens ad hoc tempus his sedibus sese continet summamque habet iustitiae et bellicae laudis opinionem. 4 Nunc, quod in eadem inopia, egestate, patientia, qua ante, Germani permanent, eodem victu et cultu corporis utuntur, 5 Gallis autem provinciarum propinquitas et transmarinarum rerum notitia multa ad copiam atque usus largitur, 6 paulatim assuefacti superari multisque victi proeliis ne se quidem ipsi cum illis virtute comparant. Публий Корнелий Тацит (около 55 года н.э. – около 120 года н.э.) Germania I. Germania omnis a Gallis Raetisque et Pannoniis Rheno et Danubio fluminibus, a Sarmatis Dacisque mutuo metu aut montibus separatur. Cetera Oceanus ambit, latos sinus et insularum immensa spatia complectens... II. Ipsos Germanos indigenas crediderim, minimeque aliarum gentium adventibus et hospitiis mixtos, quia nec terra olim sed classibus advehebantur, qui mutare sedes quaerebant, et immensus ultra utque sic dixerim adversus Oceanus raris ab orbe nostro navibus aditur. Quis porro, praeter periculum horridi et ignoti maris, Asia aut Africa aut Italia relicta Germaniam peteret, informem terris, asperam coelo, tristem cultu aspectuque, nisi si patria sit?.. IV. Ipse eorum opinionibus accedo, qui Germaniae populos nullis aliis aliarum nationum connubiis infectos propriam et sinceram et tantum sui similem gentem exstitisse arbitrantur. Unde habitus quoque corporum, quamquam in tanto hominum numero, idem omnibus; truces et caerulei oculi, rutilae comae, magna corpora et tantum ad impetum valida; laboris atque operum non eadem patientia; minimeque sitim aestumque tolerare, frigora atque inediam coelo solove assueverunt. V. Terra, etsi aliquando specie differt, in universum tamen aut silvis horrida, aut paludibus foeda, humidior qua Gallias, ventosior qua Noricum et Pannoniam aspicit, satis ferax, frugiferarum arborum, impatiens, pecorum fecunda, sed plerumque improcera. Ne armentis quidem suus honor aut gloria frontis; numero gaudent, eaeque solae et gratissimae opes sunt. Argentum et aurum propitiine an irati dii negaverint, dubito. Nec Tamen affermaverim, nullam Germaniae venam argentum aurumve gignere; quis enim scrutatus est? Possessione et usu haud perinde afficiuntur. Est videre apud illos argentea vasa, legatis et principibus eorum muneri data, non in alia utilitate quam quae humo finguntur; quamquam proximi ob usum commerciorum aurum et argentum in precio habent, formasque quasdam nostrae pecuniae agnoscunt atque eligunt. Interiores simplicius et antiquius permutatione mercium utuntur. Pecuniam probant veterem et diu notam, serratos bigatosque. Argentum quoque magis quam aurum sequuntur, nulla affectatione anumi, sed quia numerus argenteorum facilior usui est promiscua ac vilia mercantibus. VI. Ne ferrum quidem superest, sicut ex genere telorum colligitur. Rari gladiis aut maioribus lanceis utuntur. Hastas vel ipsorum vocabulo frameas gerunt angusto et brevi ferro sed ita acri et ad usum habili, ut eodem telo, prout ratio poscit, vel cominus vel enimus pugnent. Et eques quidem scuto frameaque contentus est; pedites et missilia spargunt, pluraque singuli atque immensum vibrant nudi aut sagulo leves. Nulla cultus iactatio; scuta tantum lectissimis coloribus distinguunt. Paucis loricae, vix uni alterive cassis aut galea. Equi non forma, non velocitate conspicui... In universum aestimanti plus penes peditem roboris, eoque mixti proeliantur, apta et congruente ad equestrem pugnam velocitate peditum, quos ex omni iuventute delectos ante aciem locant. Definitur et numerus; centeni ex singulis pagis sunt, idque ipsum inter suos vocantur, et quod primo numerus fuit, iam nomen et honor est. Acies per cuneos componitur. Cedere loco, dummodo rursus instes, consilii quam formidinis arbitrantur. Corpora suorum etiam in dubiis proeliis referunt. Scutum reliquisse praecupuum flagitium, nec aut sacris adesse aut concilium inire ignominioso fas, multique superstites bellorum infamiam laqueo finierunt. VII. Reges ex nobilitate, duces ex virtute sumunt. Nec regibus infinita aut libera potestas, et duces exemplo potius quam imperio, si prompti, si conspicui, si ante aciem agant, admiratione praesunt. Ceterum neque animadvertere neque vincire, ne verberare quidem nisi sacerdotibus permissum, non quasi in poenam nec ducis iussu, sed velut deo imperante, quem adesse bellantibus credunt; effigiesque et signa quaedam detracta lucis in proelium ferunt. Quodque praecipuum fortitudinis incitamentum est, non causis, non fortuita conglobatio turmam aut cuneum facit, sed familiae et propinquitates; et in proximo pignora, unde feminarum ululatus audiri, unde vagitus infantium. Hi cuique sanctissimi testes, hi maximi laudatores. Ad matres, ad coniuges vulnera ferunt; nec illae numerare aut exigere plagas pavent, cibosque et hortamina pugnantibus gestant. VIII. Memoriae proditur quasdam acies inclinatas iam et labantes a feminis restitutas constantia precum et obiectu pectorum et monstrata cominus captivitate, quam longe impatienttius feminarum suarum nomine timent, adeo, ut efficacius obligentur animi civitatum, quibus inter obsides puellae quoque nobiles imperantur... IX. Deorum maxime Mercurium colunt, cui certis diebus humanis quoque hostiis litare fac habent... X. De minoribus rebus principes consultant, de maioribus omnes, ita tamen, ut ea quoque, quorum penes plebem arbitrium est, apud principes pertractentur. Coeunt, nisi quid fortuitum et subitum incidit, certis diebus, quum aut inchoatur luna aut impletur; nam agendis rebus hoc auspicatissimum initium credunt. Nec dierum numerum, ut nos, sed noctium computant; sic constituunt, sic condicunt; nox ducere diem videtur... Ut turbae placuit, considunt armati. Silentium per sacerdotes, quibus tum et coercendi ius est, imperatur. Mox rex vel princeps, prout aetas cuique, prout nobilitas, prout decus bellorum, prout facundia est, audiuntur, auctoritate suadendi magis, quam iubendi potestate. Si displicuit sententia, fremitu aspernantur; sin placuit, frameas concutiunt. Honoratissimum assensus genus est armis laudare. XII. Licet apud concilium accusare quoque et discrimen capitis intendere. Distinctio poenarum ex delicto. Proditores et transfugas arboribus suspendunt, ignavos et imbelles et corrore infames coeno ac palude iniecta insuper crate mergunt. Diversitas supplicii illuc respicit, tamquam scelera ostendi oporteat, dum puniuntur, flagitia abscondi. Sed et levioribus delictis pro modo poenarum equorum pecorumque numero convicti mulctantur. Pars mulctae regi vel civitati, pars ipsi, qui vindicatur, vel propinquis eius exsolvitur. Eliguntur in iisdem conciliis et principes, qui iura per pagos vicosque reddunt. Centeni singulis ex plebe comites consilium simul et auctoritas assunt. XIII. Nihil autem neque publicae, neque privatae rei nisi armati agunt. Sed arma sumere non ante cuiquam moris quam civitas suffecturum probaverit. Tum in ipso concilio vel principum aliquis, vel pater, vel propinquus scuto frameaque iuvenem ornant. Haec apud illos toga, hic primus iuvaentae honos: ante hoc domus pars videntur, mox reipublicae... XIV. Quum ventum in aciem, turpe principi virtute vinci, turpe comitatui virtutem principis non adaequare. Iam vero infame in omnem vitam ac probrosum superstitem principi suo ex acie recessisse... Principes pro victoria pugnant, comites pro principe... Pignum quin imo et iners videtur sudore acquirere, quod possis sanguine parare. XV. Quotiens bella non ineunt, non multum venatibus, plus per otium transigunt, dedidi somno ciboque, fortissimus quisque ac bellicosissimus nihil agens; delegata domus et penatium et agrorum cura feminis senibusque et infirmissimo cuique ex familia, ipsi hebent... Mos est civitatibus ultro ac viritim conferre principibus vel armentorum vel frugum, quod pro honore acceptum etiam necessitatibus subvenit. Gaudent praecipue finitimarum gentium donis, quae non modo a singulis, sed publicae mittuntur, electi equi, magna arma, phalerae torquesque. Iam et pecuniam accipere docuimus. ПРИЛОЖЕНИЕ ( 1. Genetivus subiectivus et obiectivus (родительный логического подлежащего и дополнения) Выражение timor populi может означать “страх народа” и “страх перед народом”. Следовательно, при существительном отглагольном или сохраняюбщем глагольное значение родительный падеж может быть логическим подлежащим (subiectivus) или логическим дополнением (obiectivus). Genetivus obiectivus употребляется при глаголах со значением: “помнить”, “напоминать”, “забывать”, в зависимости от прилагательных со значением: желающий, знающий, помнящий, участвующий, обладающий, полный. Например: cupidus gloriae “жаждущий славы”. По существу к genetivus obiectivus восходит genetivus criminis – родительный обвинения, употребляемый для обозначения правонарушения или наказания: accusare proditionis “обвинять в измене”, capitis damnare “приговаривать к смертной казни”. ( 2. Genetivus possessivus (родительный притяжательный) Genetivus обычно обозначает лицо или предмет, которому что -либо принадлежит. Такой genetivus называется possessivus: libri Ciceronis “сочинения Цицерона”. Одним из видов genetivus possessivus является genetivus characteristicus, означающий лицо или предмет, который обладает определенным свойством или находится в определенном состоянии: Pecudis, non hominis est nescire. “Не обладать знаниями – это признак скота, а не человека”. ( 3. Gevetivus qualitatis. Родительный падеж может обозначать свойство или качество предмета или лица: vir magnae prudentiae “человек большого ума”. В том же смысле употребляется ablativus qualitatis: vir magna prudentia. Однако чаще ablativus qualitatis выражает качества преходящие или относящиеся к внешности: Laeto animo sum. “Я нахожусь в веселом настроении”. ( 4. Genetivus partitivus. При превосходной степени прилагательных, а также при местоимениях, числительных употребляется беспредложный родительный разделительный падеж множественного числа genetivus partitivus, обозначающий целое, из которого берется лишь часть. В русском языке в этом случае употребляются выражения с предлогами из, среди, между. Например: Gallorum omnium fortissimi sunt Belgae “изо всех галлов самыми храбрыми являются бельги”; unus omnium “один изо всех”; quis vestrum “кто из вас”. ( 5. Genetivus et ablativus pretii Родительный цены обозначает цену предмета при глаголах со значением “ценить” и “стоить”, а также при глаголах, обозначающих “покупать”, “продавать”, “нанимать” и т.п. в выражениях типа: tanti “за сколько”, pluris “дороже”, minoris “дешевле”; Homines sua parvi pendunt. “Люди свое ценят дешево”. В других случаях в обозначении цены, а также при выражениях dignus “достойный” и indignus “недостойный” употребляется аблатив цены, ablativus pretii: Viginti talentis unam orationem Isocrates vendidit. “Исократ продал одну (только) речь за двадцать талантов”. ( 6. Ablativus separationis (аблатив отделения) В латинском ablativus соединились функции трех латинских падежей: собственно аблатива, т.е. отделительного, орудийного (instrumentalis) и местного (locativus). Собственно аблатив имеет разные виды. Ablativus separationis обозначает лицо или предмет, от которого что- нибудь или кто-нибудь отделяется, удаляется: Magno me metu liberabis. “Ты избавишь меня от великого страха”; causa desistere “отказаться от иска”. ( 7. Ablativus originis (аблатив происхождения) Ablativus originis обозначает лицо, от которого происходит кто-либо: Venus Iove nata est et Diona. “Венера родилась от Юпитера и Дионы”. ( 8. Ablativus materiae (аблатив материала) Аблатив может означать материал, вещество, из которого что-либо сделано: Navis ex tabulis fabricatur. “Корабль делается из досок”. ( 9. Ablativus auctoris (аблатив действующего лица) К собственно аблативу по существу восходит ablativus auctoris, поскольку он обозначает переход действия с субъекта на объект в страдательном обороте. ( 10. Ablativus instrumenti (аблатив орудия) В орудийной функции ablativus близок к русскому творительному падежу и обычно отвечает на вопросы: кем? чем? Ablativus instrumenti обозначает орудие или средство, при помощи которого совершается то или иное действие: Cornibus tauri se tutantur. “Быки защищаются рогами”; memoria tenere “помнить”, досл.: “держать памятью”. ( 11. Ablativus modi (аблатив образа действия) Ablativus modi обозначает способ, которым совершается действие, причем, когда имеется определение, то обычно употребляется предлог cum: Duces silentio copias castris educunt. “Вожди в тишине выводят войско из лагеря”; Litteras tuas magno cum gaudio lego. “Твое письмо я читаю с большим удовольствием”. ( 12. Ablativus causae (аблатив причины) Ablativus cause выражает причину действия или состояния: casu “случайно”, iussu “по приказу”. Dux victoria superbus erat. “Вождь был горд победой”. ( 13. Ablativus limitationis (аблатив ограничения) Ablativus limitationis обозначает, в каком отношении или с какой точки зрения ограничивается данное действие или состояние: Poeta Graecorum Aesopus nomine. “Один греческий поэт, по имени Эзоп”. Galli omnes lingua inter se differunt. “Все галлы различаются между собою языком”. ( 14. Ablativus loci Ablativus loci употребляется в беспредложных сочетаниях со словами: locus, i m “место”, pars, partis f “часть”, totus, a, um “весь”, например: Hostes loco idoneo pugnant. “Враги сражаются на удобном месте”. Dextra parte “по правую сторону”, tota Asia “во всей Азии”, terra marique “на суше и на море”. ( 15. Ablativus comparationis (аблатив сравнения) При сравнительной степени в случае пропуска союза quam “чем” в латинском языке употребляется аблатив сравнения ablativus comparationis. По-русски в бессоюзной конструкции употребляется родительный падеж: Quid veritetis dulcius habemus? “Что приятнее правды?” Quid dulcius, quam veritas, habemus? “Что приятнее, чем правда?” ( 16. Ablativus et accusativus temporis Ablativus temporis, аблатив времени, обозначает, во сколько времени или когда что-либо произошло. Например: Roscius multis annis Romam non venit. “Росций в течение многих лет не приходил в Рим”; die “днем”, vere “весной” и т.д.; primo Punico bello “во время первой Пунической войны”. Accusativus temporis, винительный времени, обозначает продолжительность действия, а также возраст: Alexander Magnus Tredecim annos rogavit. “Александр Великий царствовал тринадцать лет”; Crassus quattuor et triginta tum habebat annos. “Крассу было 34 года”. ( 17. Nominativus et accusativus duplex Сочетание двух винительных падежей, из которых один является падежом прямого объекта, а другой – согласованным с ним винительным падежом предиката (существительного, прилагательного). Romani Ciceronem consulem creant римляне избирают Цицерона консулом. Наиболее часто accusativus duplex встречается при глаголах vocare, nominare, appellare, dicere (называть (кого кем? чем? каким?); putare, existimare считать; creare избирать; facere делать. Латинскому винительному падежу предиката в русском языке соответствует творительный. Если предложение, содержащее accusativus duplex, преобразуется в страдательную конструкцию, то оба приглагольных винительных падежа заменяются именительными, т.е. возникает конструкция nominativus duplex (двойной именительный) при страдательном залоге глагола сказуемого Cicero consul creari Цицерон избирается консулом. В русском языке именная часть ставится в творительном падеже, хотя допускается и именительный. ( 18. Accusativus extensionis (винительный протяженности) Пройденное пространство, протяженность в пространстве (на вопросы: как длинно? как широко? как глубоко?) обозначает accusativus extensionis: Caesar milia passuum viginti procedit. “Цезарь проходит двадцать тысяч шагов”. ( 19. Accusativus exclamationis (винительный восклицания) Accusativus exclamationis употребляется в восклицаниях и часто сопровождается междометием: O tempora, o mores! (Cic.) “О времена, о нравы!” Urbem venalem! (Sall.) “Продажный город!” ( 20. Dativus obiecti indirecti (дательный непрямого объекта) Основная функция dativus – выражение непрямого дополнения при ответе на вопросы кому? чему?: Civis legibus obtemperat. “Гражданин повинуется законам”. Многие латинские глаголы имеют иное управление, чем русские глаголы того же значения. Например, глагол persuadere “убеждать” требует в латинском языке дательного падежа: persuadeo tibi “я убеждаю тебя”. С dativus обычно сочетаются глаголы, имеющие приставки: ad-, ante-, con-, in-, ob-, post-, prae-, sub-, super-. Например: homo animalibus praestat “человек превосходит животных”. ( 21. Dativus possessivus (дательный притяжательный) Dativus posssessivus при глаголе esse обозначает лицо или предмет, у которого что-либо присутствует или отсутствует: Mihi sunt multi amici. “У меня много друзей”. ( 22. Dativus auctoris (дательный действующего лица) Dativus auctoris встречается в страдательных оборотах: duci iam dudum consilium captum est. “У вождя уже давно принято решение”. ( 23. Dativus commodi et incommodi (дательный пользы и невыгоды) Dativus commodi et incommodi обозначает лицо или предмет, на пользу или во вред которому что-либо совершается: Non scholae, sed vitae discimus. “Мы учимся не для школы, а для жизни”. ( 24. Dativus finalis (дательный цели) Dativus finalis служит для обозначения цели того или иного действия: praesidio “для защиты”. Обычно dativus finalis встречается в обороте dativus duplex. ( 25. Dativus duplex (двойной дательный падеж) Dativus duplex представляет собой сочетание dativus commodi (incommodi) c dativus finalis: Caesar sex cohortes castris praesidio reliquit. “Цезарь оставил лагерю в качестве защиты шесть когорт”. ( 26. Обозначение городов На вопрос где? В единственном числе I – II склонения употребляется genetivus, в остальных случаях – ablativus: Romae “в Риме”, Corinthi “в Коринфе”, Athenis “в Афинах”, Carthagine “в Карфагене”. На вопрос куда? – accusativus: Romam “в Рим”, Corinthum “в Коринф”, Athenas “в Афины”, Carthaginem “в Карфаген”. На вопрос откуда? – ablativus: Roma “из Рима”, Corintho “из Коринфа”, Athenis “из Афин”, Carthagine “из Карфагена”. содержание Методические указания………………………………………………..3 Статьи для домашнего чтения в первом семестре…………………24 Контрольная работа и методические указания к ее выполнению…33 Тексты для домашнего чтения второго семестра…………………..37 Приложение……………………………………………………………42 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
![]() |
|
Рефераты бесплатно, курсовые, дипломы, научные работы, реферат бесплатно, сочинения, курсовые работы, реферат, доклады, рефераты, рефераты скачать, рефераты на тему и многое другое. |
||
При использовании материалов - ссылка на сайт обязательна. |